Stage in Kameroen

Het werd eens tijd dat ik een einde schrijf voor mijn blogspot hé... Maar wat moet ik in godsnaam schrijven... Mijn inspiratie hier in België is blijkbaar serieus minder dan in Kameroen want daar heb ik nooit dit gevoel gehad...

Graag had ik toch wel even volgende personen bedankt:

• De mensen in Mouda: Danilo, Roza, Thierry, Giacamo, Godelive, Yvonne, Giaovanni, Carla, Fabinne, Christian, Douda, Andreas, Anita, Fausto, Johanna, Catherinne, Jeanne, Thèrese, Doedoe, Sylvestre, Adamoe, Noë, Emmanuel, Eli, Biguibi, Fréderic, Frederic, Niclas, Ubain, Mala Luc, Emmanuel, Jacqueline, Amina, Christine, Dada Dimé, Adda, Avant Noël, Dada Boubakari, Martine, Iyalé, Beatrice, Mariam Djo, Farmatoe, Mabrey, Mébili, Sala en... natuurlijk alle kinderen é!!!
• Alle mensen die me hebben gesteund vanuit het thuisland!
• Johan en Greetje voor de begeleiding vanuit school.
• Lea en Frans want zonder hen had ik nooit de mogelijkheid gekregen om naar Mouda te gaan.
• Mijn ouders want zonder hen had ik zeker nooit de mogelijkheid gekregen om naar Mouda te gaan. Binnen duizenden jaren, als ik me zal omdraaien in mijn graf zal ik heb nog steeds dankbaar zijn voor de kans die ze me gegeven hebben.

SOKO JUR!

Ik ben bijna een gediplomeerd Maatschappelijk Werker... Mijn punten waren zéér goed. Nu moet ik enkel nog een grote inspanning doen voor mijn thesis é... Vele vragen nu af wat ik in de toekomst zal doen hé... Tjah... Indien ik dit zelf zou weten é... Er zijn drie keuzes: werk zoeken, verder studeren, terug naar mijn tweede thuis... En voorlopig is het laatste nog het meeste aan het kriebelen... Mijn heimwee is dus nog steeds niet over... Snif snif snif...

Groeten,

Dries

“Zowel Afrika als de ontwikkelde wereld zijn beiden verantwoordelijk voor de armoede van Afrika. Corruptie is algemeen verspreid in de regerings - en handelsstructuren van de Afrikaanse landen. Geld dat bedoeld was om infrastructuren aan te leggen en diensten te verlenen, is in de zakken van corrupte functionarissen terecht gekomen. Het is een lange geschiedenis waarin ontwikkelde landen wrede en corrupte militaire regimes in Afrika hebben gesteund en corrupte leiders hebben geholpen. Hun posities kwamen de belangen van de ontwikkelde landen ten goede. De ontwikkelde wereld heeft Afrika lang beschouwd als een soort eigendom, waarvan de natuurlijke rijkdommen zomaar geplunderd konden worden; haar bevolking kon uitgebuit worden door lage lonen te betalen en haar ondernemende geest werd te niet gedaan door de overheersing van de multinationals. Afrika is uitgebuit door machten van binnen en door machten van buiten.”

Eerwaarde Heer Dr. Nyansako Ni-Knu, voorzitter van de Afrikaanse Conferentie van Kerken in zijn verklaring over de realiteit van armoede in Afrika. Februari 2005

Ik ben nu bijna twee weken thuis en ik mis de mensen daar verschrikkelijk veel...

Ik ben reeds volop bezig met enkele brieven om te versturen en om de beloofde foto's te selecteren...

Gegroet,
Dries

Bedankt - Ik had dit echt niet verwacht. Allereerst moet ik mijn ouders hier voor bedanken, maar zeker ook iedereen die er was. Maar natuurlijk ook de mensen die door examens, ... er niet konden bij zijn... Het was echt de max!

Laat - Mijn eerste avond terug in België werd laat.

Oostende - Daar wordt ik verwacht binnen enkele uurtjes... Tjah... Direct terug op de schoolbanken. Het is normaal dat een cultuurshock zo groot kan zijn als je terugkeert...

Nakanka - Nakanka is één van de vier dames die helemaal doorslaat... Maar ik moet eerlijk zijn... Ik mis haar... Ze is de max zolang je haar zakjes met vuilnis niet afpakt of je krijgt gegarandeerd een steen tegen je.

Druk - Druk zal het zeker worden. Ik denk dan vooral aan mijn thesis en mijn stagereflectie, maar ondertussen ben ik ook al begonnen met sollicitaties, zoeken naar vakantiejob,... En dit moet dan ook allemaal gebeuren op een Europees tempo hé...

Ervaring - Ik ben er zeker van dat mijn avontuur in Afrika een ervaring voor het leven is geweest. Ik verlang reeds om terug te keren, maar hierover wil ik niet verder uitbreiden. In de eerst komende maanden is hier zeker geen sprake van.



Leven na de dood - Indien ik na mijn dood ergens terug ter leven zal komen, dan hoop ik om een Afrikaanse dame te zijn.

Extreem - Van de provincie Extrême Nord ging ik naar het extreem koude... Amaai... Wat een verschil... Ik bevries hier bijna!

Fotoboek - Ik zal zo sne mogelijk proberen nog enkele foto's online te zetten waardoor je meer zicht kan krijgen op mijn ervaringen é...

Fakkel - De mensen die hadden gedacht dat ik de nieuwe fakkeldrager zou zijn na de zaterdagavond: ik moet jullie teleur stellen.

Einde - Het einde komt er bijna aan, maar voordien moet ik nog enkele verslagen en reflecties schrijven hé...

Filmpje 1 : Elke dinsdagavond is er zangstonde in de Fondation.

Filmpje 2 : En deze zangstonde ging altijd gepaard met dansen é...

Filmpje 3 : De défilé in Moutourwa op de nationale feestdag! Bert en ik zitten op het busje van de Fondation waar we een prachtig overzicht hadden over het geheel.

Filmpje 4 : Het oorverdovende lawaai van de watervallen van nabij Bamenda! Het kostte ons enige moeite om er te geraken, maar we vonden snel iemand die voor ons wou rijden tegen een vergoeding van ongeveer 10000CFA.

Hier is een liedje dat Christiaan heeft gemaakt ter ere van de Fondation:

Domga, mijn favoriet uit de crèche...



Nakanka: ze is misschien compleet zot en leeft in haar eigen wereldje, toch... Ik mis haar... Elke ochtend stond ze aan mijn deur om iets te drinken... Binnen een maandje verwacht ze haar eerste kind... Vader is onbekend.
Haar tijd vult ze met vuilnis op te rapen die iedereen laat rond slingeren in de Fondation.



De droogte van WAZA, het nationaal natuurpark... We zagen er giraffen, antilopen, apen, een leeuw, ... Olifanten hebben we niet gezien, door de droogte waren ze vertrokken richting Tsjaad.



De nationale feestdag met de bekende défillé... We hadden het busje in de schaduw gezet en daarna het dak op... Practig zicht dus...









Zwembad in Maroua: een aangename verfrissing in hete dagen... Dit is wel enkel voor de rijken, want je betaalt toch enige CFA's...


Prachtige waterval in de buurt van Bamenda. Zo'n natuurwonderen zijn er in hopen in Kameroen, maar ze zijn praktisch onbereikbaar...



Ons hotel in Kribi... Zon, zee, strand, palmbomen,... . We worden hier vergezeld door een Amerikaan...






De watervallen van Lobé, vlak tegen ons hotel. De watervallen vallen rechtstreeks in de zee...

Mijn laatste nacht Kameroen zal ik doorbrengen op dezelfde plaats als mijn eerste nacht Kameroen. Kamer 22 in het "Maison du Scheut" in Yaoundé...

Zoals eerder gezegd mag ik terugkijken op een schitterende ervaring maar ik kan nog niet vermelden wat dit bij me heeft teweeg gebracht... Ik ben blij om terug huiswaarts te keren om iedereen te zen, maar misschien zal het terug beginnen te kriebelen hé...

Als ik thuis zal zijn zal ik nog eens uitgebreid mijn verhaal doen en vertellen over mijn ervaringen. Maar misschien zal dit pas kunnen gebeuren nadat mijn stagereflectie en thesis ingediend zijn...


Vele groeten,
Dries

Nog enkele PS'jes:
* Nonkel Jules, mijn belofte heb ik niet waar kunnen maken. Het was ontzettend moeilijk en echt respectvol komt het niet over hé... Maar ik zal je in geuren en kleuren vertellen hoe het is... Mijn ogen hebben dus deze beelden kunnen vastleggen... :-)
* Toen ik de Leffe van Bert kreeg, verschoot ik hoe klein onze pinten wel zijn. En een Leffe is dan nog wel een 33'er. Een groot verschil dus met mijn 65'ers... . Toch... Ik heb een groot voorvermoeden dat ze me zullen smaken...
* In Kribi had ik het af en toe zeer koud. Het verschil van 50° naar 30° was me iets te veel...
* Maandag moet ik blijkbaar terug naar school. Ik weet zeker dat ik mijn rijstijl terug zal moeten bijschaven. Je voorrang afdwingen zit er dus niet meer in... ;-)

Ik nader de laatste dag van mijn verblijf hier in Kameroen. Misschien ben ik wel blij dat ik terug keer, maar ik zit reeds steeds met het grote gevoel dat ik de mensen in Mouda toch wel mis... Gelukkig is dit hetzelfde gevoel dat ik had in het begin van mijn stage, maar dan met de mensen in het thuisfront.

Sinds enkele dagen zijn we in Kribi. Na twee nachten in een goedkoop hotel konden we het ons permitteren om iets duurder te gaan. Daardoor zitten we nu in "Tara Plage", een hotel die aan de zee ligt. Het is echt de max... De ideale plaats om te relaxen.
Het hotel ligt echt wel afgelegen, maar spijtig genoeg kan je in de verte een boorplatform zien en een platform waar de schepen hun olie halen die komt uit Tsjaad.

We zijn daar trouwens ook vier Amerikanen tegen gekomen (Peace Vrijwilligers) waarmee we gezellige tijden hebben doorgemaakt. Ze werken allemaal in Kameroen en doordat het 'memorial day' was in de VS hadden ze verlof. Kevin, ik zal je trouwens zeker een foto tonen van die Amerikanen... :-)

Vrijdag om 23u15 hebben we onze vlucht terug naar België vanuit Yaoundé. Zaterdagmorgen komen we dus toe waardoor je me waarschijnlijk al zaterdagavond in eenen bar in de Engelendaelelaan zal kunnen tegekomen. Dit zal uiteraard afhangen van mijn vermoeidheid want mijn biologische klok is afgesteld op het op en ondergaan van de zon...

Gegroet,
Dries

Hallo iedereen, ik ben aangekomen in Bamenda: engelstalig gebied (qwerty klavier) en bolwerk van de oppositie tegen Paul Biya.

Het heeft ons een tijdje geduurd om hier te geraken. Zaterdagavond zijn we vertrokken uit Mouda om naar het verjaardagsfeestje te gaan van Carla en om in de procure te slapen. De volgende dag hadden we om 6u onze bus richting Ngaoundere om daar te trein te nemen richting Yaounde... De trein was echt een luxe met een bed... Aangekomen in Yaounde was het een hel. We zijn rechtstreeks naar de scheutisten geweest maar erna hebben een stapje gezet in de stad. De mensen waren zeer opdringerig, iets wat ik nooit had meegemaakt in het noorden. Ik was daarom ook blij dat ze de volgende dag op de bus zaten naar Bamenda. Een klein beetje met de vrees dat we hetzelfde sfeertje zouden tegenkomen als in Yaounde, maar de eerste indruk lijkt me zeer goed...
We slapen in de Baptist Mission enn ook daar heb ik het gevoel dat we goed zitten...

Ondertussen begin ik de mensen in Mouda al een beetje veel te missen, maar dit is een normale reactie denk ik...

Binnen enkele dagen vertrekken we richting kust om daar nog even te genieten voor we terug keren naar het belgenlandje.

vrijdag was het trouwens nationale feestdag: naast de vertrouzde deffile in Moutourwa waser 's avonds ook een feestje in de Survoltage... Het werd wat laat waardoor het afscheid de dag erna wat moeilijker liep... Maar ik heb ervan genoten...


PS Mijn felicitaties aan de Sirkul aanhangers: ze zijn kampioen van het tweede kolommetje...
PS Buiten is het hier een reclamefestijn van MTN, een gsm maatschappij. Indien ze in de Steenstraat hun boxen op hetzelfde volu;e zouden zetten....
PS Er lopen hier ontzettend veel Michael Jacksons rond, vooral in Yaounde. Zwarten die door een ziekte wit zijn geworden (Ambino's). Dit moet in mijn ogen zowat een hel zijn...
PS Het eerste contact met een engelstalige... Bert zit in de bus en er stapt een dame in die zowat tien maal breder is dan Bert en ik tesamen. Ze stpapt in, ziet Bert staan en voor heel de bus: "White man, marry me!" . Ze kwam naar ons kijken of we een trouwring aan hadden... Natuurlijk lag heel de bus plat van het lachen. De vrouw leek later helemaal zot te zijn...

Bert is goed en wel aangekomen zondagavond. Goed en wel is een groot woord want hij was echt wel gekraakt van de reis. Dit is ook normaal want drie dagen reizen in deze omstandigheden is geen grapje.
De maandag hebben we het wat rustig aan gedaan. We zijn in de brousse geweest om de kinderen te gaan zoeken die naar het centrum komen voor een rehabilitatie (Zouzoui en Foulou) en we zijn ook naar een dorpje bij Moutourwa geweest om cement af te leveren want de Fondation is daar bezig met de constructie van een magazijn voor de inwoners van het dorp.
Daarna heb ik het centrum even uitgelegd met al zijn aspecten.
In de namiddag heeft hij wat gerust want de hitte werd hem even te veel. Over welke hitte hij het precies had weet ik niet want het is hier echt fris... ;-)
Dinsdag en woensdag zijn we richting Rhumsike en Waza geweest. Rhumsike had ik voordien al gezien maar het was nog steeds adembenemend. Het landschap is gewoon onvoorstelbaar...
Maar Waza is gewoon de max... We hebben giraffen, antilopen, apen, ... gezien. En zelf zeer uitzonderlijk een leeuw. Olifanten hebben we niet gezien want ze vermoeden dat ze vertrokken zijn richting Tsjaad omdat er daar meer water is. Wat nog indrukwekkender was, was het landschap. Je zit daar in de Savanne en nu is er niets. Het is de woestijn en in de verste verte is er niets te merken van een beschaving. Indien we daar onze reserveband hadden verloren, dan zouden we toch even in de problemen zitten. De droogte was echt opvallend. Het blijft me dus nog steeds een wonder hoe mensen erin slagen om in zo'n krukdroge gebieden te overleven.

Allé, ik zal jullie laten want ik heb heel wat werk om mijn evaluatieformulier door te sturen. Mijn evaluatie was trouwens schitterend...

Vele groeten,
Tot ziens!!!


Ah ja, zondagmorgen vertrekken we richting het zuiden...

- Lore, merci voor je brief! Hij is goed aangekomen. Ik ben nog steeds aan het wachten tot je een bericht krijgt uit India dat mijn brief is aangekomen. Ah ja, Liesbeth... Succes met je nieuwe vlam... Ik hoop dat je voldoende invloed zal hebben op je schoonvader want walvisjager is niet echt een schitterend beroep hé... Het is zelfs een verboden beroep want als ik me niet vergis zijn walvissen beschermde diersoorten.
- Ik ben nog steeds 10 kg lichter dan bij mijn vertrek... Het lukt me echt niet om iets bij te winnen.
- Mijn collega Ruth in Ghana heeft tot haar grote spijt vroegtijdig moeten huiswaarts keren. Ze sukkelde reeds een hele tijd met haar gezondheid en het was voor haar beter dat ze huiswaarts keerde voor een Belgische controle. In Ghana had ze reeds enkele ziekenhuizen afgelopen en kreeg zeer zware medicijnen tegen de Malaria. Dit deed geen einde maken aan haar hartklachten, koorts,... In het tropisch ziekenhuis van Antwerpen bleek gisteren dat er geen sprake was van Malaria. Het is nu afwachten op de resultaten van de testen...
In haar situatie zou ik zeker ook overwegen om huiswaarts te keren want je gezondheid gaat boven alles.
- Heb ik al verteld over Wadaraï? Waldaraï is één van de enkele vrouwen die volledig zot verklaard zouden worden in België. Nadat ze verstoten is geweest door haar familie is ze zwanger toegekomen (via een zuster die haar heeft opgevangen). Het kind (Mbassi - 3 jaar) leeft nu ook in de instelling. Voordien had Wadaraï reeds twee kinderen, maar het ene heeft ze in een put gegooid en het andere in het vuur. Is ze een crimineel? Neen, want ze is niet toe rekenings vatbaar. In Kameroen zijn er geen instellingen om zo'n mensen op te vangen. Gelukkig vinden ze een thuis in instellingen als Mouda. Tot grote woede hebben we gisteren, na een bezoek aan het hospitaal, vastgesteld dat ze reeds 4 maanden zwanger is. Wie de vader is, is onbekend. Maar er zijn geruchten dat het iemand is uit Sarmazougouï, een nabijgelegen dorp. Maar niemand kan iets bewijzen. Hetzelfde is Catherinne (alias Nakanka) tegen gekomen. Ze is ook niet goed wijs in haar hoofd en ze is ook reeds 7 maanden zwanger, maar niemand kent de vader. Hoe is dit in godsnaam mogelijk? Ze zouden die mannen moeten kastreren!
- Deze week en volgende week is er hier een Afrikaanse dame die komt observeren in de groepen van het centrum rehabilitatie en reeducatie. Dit doet ze om ervaring op te doen. Niets bijzonders zo je denken, maar misschien wel als je zou denken dat ze reeds meermaals de 'Ronde van Kameroen' bij het vrouwenwielrennen heeft gewonnen...
- Inge, je zal waarschijnlijk nu beginnen wegsmelten é... Wekelijks passeer ik wel eens via de crèche waar ik dan een tijdje meewerk. Kindjes wassen, pampers (linnen) verversen,... . Ma, ik ben er trouwens zeker van dat je uren zou vertoeven in de crèche als je hier zou geweest zijn!
- Inge, waar blijven trouwens de mailtjes van je leerlingen?

Allé,
Vele groeten,
Dries

Hallo iedereen,

Alles goed? Zal Club Brugge dit weekend kampioen spelen tegen Anderlecht? Jaja... een mens is op de hoogte hé over de laatste nieuwsjes... Je moet daarvoor niet in multimedia Europa zitten...

Hier gaat alles goed... Mijn stage zit er op, maar maandag moet ik nog evalueren. Normaal gezien zal het geen probleem zijn. De tussentijdse wekelijkse evaluaties waren steeds in orde, dus zou het me verwonderen dat mijn eindevaluatie plots zeer slecht zou zijn. Mijn stage zit er dus op maar nu zal ik nog mijn achterstallige vakantie opnemen.

Ondertussen is mijn broer ook goed gearriveerd in Yaoundé. De taxichauffeur die ik had geregeld in Yaoundé om hem op te halen aan de luchthaven (en treinticket te reserveren en hem vandaag naar het station voeren) dacht dat het een meisje was. Ik heb hem gisteren avond opgebeld en alles was goed verlopen. Nu is het nog even afwachten tot hij zal aankomen in Mouda hé...

Groeten,
Dries

Alphonse tijdens de hypotherapie!








Bertrand (het jongetje die mijn bril in tweeëen brak) tijdens de hypotherapie!















De fourage heeft water gevonden in Mouda. Maar het water is nog vermengd met chemische stoffen die het boren gemakkelijker maakten. Na 1000 maal zeggen dat het water nog niet goed is en niet gezond, hebben ze de moed opgegeven. Je ziet duidelijk de kleur (het gelijkt op de kleur van BielBiel), maar dit schrikt hen niet af...




Rhumsiki!


Rhumsiki, een vrouw die geen kinderen kan baren moet driemaal rond de piek lopen op blote voeten zonder haar te kwetsen. Indien ze dit kan doen zonder blessures, zal ze binnen het jaar een kind hebben...

Het is onvoorstelbaar wat die Nigerianen allemaal uitsteken. Alles kan je hier kopen met de vermelding "Made in Nigeria"! Vaak kom je ook "Made in China" tegen.

Het grote verschil tussen beiden is dat Nigeriaanse zaken al kapot zijn voor je het kan gebruiken en dat je Chinese zaken na één maal mag wegsmijten. Oké, ik overdrijf wat, maar de kwaliteit van hun zaken trekt op niets...

De Nigerianen zijn trouwens ook goed in camions laden. Wat in België op 4 camions past, past in Kameroen op 1 camion. Die monsters worden steeds geladen in Nigeria... Het gebeurt echter vaak ook dat deze camions plots kantelen en dan is het de schuld van de blanken want zij hebben die camion gemaakt... ;-) . Dit was even om te vermelden dat het transport hier geschift is... Een van die monsters was enkele dagen geleden gekanteld, en ze hebben de goederen overgeladen naar twee andere camions. Maar in België kan zo'n camion niet rijden want de bruggen zijn niet hoog genoeg of de rijvakken niet breed genoeg.
Ik probeer nog enkele bewijsstukken vast te leggen...

Trouwens, nonkel Jules... Mijn belofte... Het zal moeilijk worden... Waarom? Ik heb er al voldoende gezien, maar ik vind het steeds moeilijk om er een foto'tje van te nemen. Het zijn geen dieren waar je zomaar een foto'tje van kan trekken é...

Hello,

Alles gaat zéér goed met me... Nog twee weken en mijn stage zit erop... Ik heb dan 14 weken stage gelopen. Het is iets minder dan de anderen maar mijn werk was 7 op 7, 24u op 24u!
Gisterenavond heb ik zo een gesprek gehad met een man tot 21u. Zijn kind is bij ons voor een observatie van twee weken. Tijdens die twee weken moet er iemand bij het kind blijven om voor het eten te zorgen,... Dit was de moeder maar de moeder had er niets anders op gevonden om in een Bielbiel bar (de plaatselijke "wijn") haar zat te gaan drinken met het kind op haar rug en dit juist op het moment dat de vader op bezoek kwam om miel te brengen.
Hij was ontzettend kwaad (en ook een beetje dronken) en wou onmiddelijk met kind en vrouw terug keren... Emmanuel en ik hebben er alles aan gedaan om zijn gedachten te veranderen, maar tevergeefs. Hij ging onmiddelijk naar huis om daar een echtscheiding aan te vragen. Wat er met zijn kind zou gebeuren kon hem blijkbaar niet schelen. Hij gelooft in God, maar het woord "sorry" kent hij dan weeral niet...
Het gaf me echt geen goed gevoel. Arm kind, arme vrouw... Maar ik moet hem wel een stuk gelijk geven want zijn vrouw had niet moeten vertrekken naar die Bielbiel bar (en zeggen tegen de mensen in de Fondation dat ze om hout ging)...

Omdat ik leef in de Fondation ben ik dus steeds beschikbaar. Zo werd ik overlaatst nog eens uit mijn bed geroepen om naar het hospitaal te rijden...
Je hoort me zeker niet klagen... Intense ervaringen beleven is iets waar ik van hou en daar ontbreekt het er zeker niet aan...

Groeten,
Dries

Deze week en vorige week heb ik maar liefst vier maal naar het “Ministerie van emigratie en migratie” geweest om mijn visa te verlengen. Een eerste maal ben ik om 15u naar het bureau geweest om te vragen welke documenten ik nodig had om mijn visa te verlengen. Dit was aan de late kant want om 15u30 sloot het bureau. Maar reeds om 15u was er niemand meer die me iets kon zeggen. De volgende keer was ik samen met Douda geweest naar het bureau want hij kende de commissaris en dit zou een stuk gemakkelijker verlopen. De commissaris was echter niet aanwezig en de vrouw die normaal verantwoordelijk was voor het verlengen van visa’s was nogal kortaf. We moesten terugkomen met een aanbevelingsbrief van de Fondation die gelegaliseerd was, … . Ze vertelde dit alles op een niet en duidelijke en beleefde manier.
Het weekend erna ben ik tezamen met Douda terug gegaan met een aanbevelingsbrief en we hebben de commissaris daar terug gevonden. Het was geen enkel probleem voor hem, zijn handtekening zou ik krijgen en hij zei me ook dat het niet nodig was om die brief te laten legaliseren. In stilte zei hij tegen Douda dat ik maar een cadeautje moest geven aan de mevrouw die me verder ging ‘helpen’. Echt helpen deed ze niet. Het enige wat ze deed was blaffen. Allereerst moest ik een formulier invullen en ondertekenen. Dit was echter een probleem omdat mijn handtekening niet hetzelfde was als mijn handtekening op mijn pasport. Een tweede poging (die me heel wat zweet bezorgde) was echter wel in orde. De goedkeuring van de commissaris had ik reeds, dus moest ik nu nog enkel fiscale zegels gaan halen. Maar liefst voor 50.000 CFA (dit is ongeveer 75€!!!). Teruggekomen heb ik van eerste keer haar cadeautje gegeven. Ze was opeens ontzettend vriendelijk en ik kreeg duidelijke antwoorden. Ik mocht de volgende dag terugkomen om mijn pasport af te halen.
De volgende ochtend kwam ik binnen en ze sprong opeens recht: de personen die stonden te wachten moesten maar nog een tijdje wachten. Ze vroeg onmiddellijk mijn naam en binnen de twee minuten had ik mijn pasport met mijn verlengde visa in mijn handen…

Kern van het verhaal: in Kameroen gaat alles veel vlotter als je een centje onder tafel doorgeeft!

Ik heb vanacht schitterend geslapen... Het was maar 28°C in mijn kamer... Bij deze is het de eerste maal dat de temperatuur onder de 30° gaat tijdens mijn verblijf! Dit komt ook omdat het regenseizoen lichtjes aan op hang aan het komen is... Ikzelf vond het schiterend, maar de Afrikanen liepen al rond met dikke jassen, pullen, skipakken,...
:-)

Gisteren was het even minder leuk... Ik had om 15u een afspraak met Gilles, Ruth en Johan om een supervisiegesprek te hebben via MSN! Om 14u was Dries, zoals altijd voorbeeldig, reeds present waardoor hij enkele voorbereidende werken kon doen. Tot Maroua Radio om 14u45 plots heel vriendelijk meedeelde dat ze de elektriciteit gingen afsluiten om enkele grote werken te doen ter voorbereiding van het regenseizoen. Dit is wel nodig want na de eerste regens was alles reeds uitgevallen. Ze zeiden erbij dat het voor 1 à 1,5u zou zijn maar dit liep, zoals verwacht, op naar 3 à 4u... Ik ben dan maar teruggekeerd richting Mouda en heb een telefoontje naar Johan gedaan...
Dit is allemaal Afrika é... :-). Johan heeft ervaring in Zuid Afrika waardoor hij zo'n situaties zeker begrijpt...

Vele groeten,
Dries

Hallo,

Nog een goede maand en het zit er bijna op! Amaai, het gaat hier veel te snel...

Het is ondertussen ook een tijdje geleden dat ik van me heb laten horen. De kinderen zijn terug uit congé en het gewone werk gaat terug verder.

Toch zijn er enkele speciale, zeker te vermelden, zaken!
- In de laatste twee weken ben ik reeds 3 maal naar het ziekenhuis gereden met kinderen uit de crèche. De eerste regen is hier gevallen en daarbij zijn ook de muskieten aangekomen. Dit zorgt er dan natuurlijk ook voor dat de malaria gevallen in stijgende lijn gaan...
- Naast het vervoeren van baby's, mill, ... heb ik enkele dagen ook een lijk vervoerd. Dit was een minder leuke ervaring maar om alles in mijn hoofd deftig te laten houden, neem ik het tamelijk humoristisch op. Dit klinkt misschien ontzettend grof, maar dit is de gemakkelijkste manier om het te verwerken. Het is een man van 35 jaar die gebeten is door een varken met hondsdolheid. Doordat hij geen behandeling heeft gekregen is hij gestorven in Mouda. Ik heb hem opgehaald in het Centre Santé en vervoerd naar Foulou. Dit is een dorpje die enkel te bereiken is via een piste. Aangekomen in het dorp was het opvallend dat alle mannen zeer cool bleven en niets van emoties toonde en de vrouwen bijna hysterisch waren.
- Ik heb ondertussen ook La Belle Etoille bezocht. Dit is een centrum die rechtstreeks werkt met straatkinderen. Het was bijzonder interessant maar het gaf me enkel een slecht gevoel op straat omdat alle straatkinderen je als rijke, blanke man beschouwen.
- Ik hoop dat de elektriciteit hier niet zal uitvallen want het regent hier een beetje en als je het elektriciteitsnetwerk hier bekijkt. Alles ligt practisch open en bloot wat de kans op kortsluiting natuurlijk vergroot.
- mijn verlenging van mijn visum heeft me al enkele tripjes naar Maroua gekost. Maar maandag heb ik een afspraak met de commissaris principal de l'emi-emmigration. Ik zal samen gaan met Douda (een Senegalese Italiaan) die de commissaris persoonlijk kent. Dit zal me heel wat geld besparen en ook (hopelijk) heel wat tijd.

Groeten,
Dries

Hallo,
Ik ben zojuist terug van Nguetchewé. Het was een zeer leuk weekendje. Ik ben op bezoek geweest bij Lea en heb zo de mogelijkheid gehad om West Vlaams te spreken é…
Ik had een afspraak aan de Procure want Lea kwam terug van Garoua. Daar kon ik samen met haar de auto nemen tot Nguetchewé en dit bespaart je toch heel wat tijd. Er was nog een andere zuster mee waardoor we via Mokolo richting Nguetchewé reden (via Mora is het korter). Daardoor reden we door het gebergte en dit was echt schitterend. De mensen hebben reeds volop hun terrassen aangelegd om tegen het regenseizoen hun “miel” te kunnen planten. Naast de piste liep de nieuwe waterleiding Mokolo – Mora. Dit is een Belgisch project en echt wel een technisch hoogstandje als je ziet welke hindernissen ze hebben overbrugd. In het dorp van de zuster (ik ben de naam van het dorp vergeten) die met ons mee reed was het een groot feest. Dit is het dorp met één van de eerste katholieke scholen uit Kameroen. Deze school heeft heel wat goede studenten afgeleverd die nu reeds opgeklommen zijn naar de hogere posten in Kameroenese bedrijven. Elk jaar komen ze terug naar hun dorp om beurzen uit te reiken aan de jongeren, om enkele projecten op te starten,… . Een schitterend initiatief!

We zijn tegen de avond in Nguetchewé aangekomen. Lea leeft daar samen in de parochie met drie andere zusters: twee Congolese en één “Quatamaalse”. Het zijn echt wel leuke zusters!
De volgende dag ben ik naar de mis geweest in een kerkje, maar dit was echt wel in de brousse. Het was in een dorp die in het regenseizoen onbereikbaar is met de auto. Na de mis (en dit is al een hele ervaring door het dansen, het zingen,…) zijn we richting Nigeria geweest om enkele mensen te bezoeken. Daar zijn we zeer goed ontvangen en bij iedereen kregen we iets om te drinken. Normaal gezien heb je een visa nodig om de grens over te steken maar in het droog seizoen heb je de mogelijkheid om de grenspost te ontglippen en via een “illegale route” te gaan. Dit was uiteraard ook mogelijk omdat we iemand mee hadden die de het dorp een beetje kent. Het is een dorp die gedeeltelijk in Nigeria en gedeeltelijk in Kameroen ligt. Het is gescheiden door een rivier die in het droogseizoen droog ligt.
Nigeria was identiek gelijk als Kameroen met het enige verschil dat ze Engels Afrikaans spreken, dat het er vuiler is.
Voilà, bij deze kan ik ook zeggen dat ik in Nigeria ben geweest é!
Nadien zijn we terug gekeerd en hebben we nog een tochtje gemaakt in het dorp Nguetchewé! Sommige kinderen zijn bang van blanken, maar nog veel meer van blanken met wit haar!

De volgende dag hadden de zusters een vergadering in Mokolo en zo kon ik profiteren om mee te gaan met de auto tot in Mokolo. Dit maakte de terugrit al een stuk gemakkelijker. Nu moest ik enkel nog een busje nemen van Mokolo naar Maroua en nadien van Maroua naar Mouda!

De kleine Domga in volle actie omdat ik hem niet op mijn arm neem...

Een impressie van het spel die Johanna en ik in elkaar hebben gestoken voor Pasen!








Het huis die de Fondation aan het bouwen is voor Adamou en zijn zusje vlakbij Mayo Oulo! Op de achtergrond die je één van de jeeps van de Fondation.

Hallo,

Ik ben voor het moment in Maroua omdat ik straks richting Nguetchewé vertrek om een bezoekje te brengen aan zuster Lea! Om 14u à 15u moet ik aan de procuren zijn...
Normaal gezien ging ik nog inkopen gaan doen met Godelieve, maar alles op de grote markt is gesloten. Dit is zeer verwonderlijk... Waarom? De plaatselijke overheid heeft de taxen opgeslaan voor de winkels. Ze moeten nu elke dag 8000 CFA betalen, voordien was het 3000 CFA. Dit is ontzettend veel! Voor sommige winkeltjes is dit geen probleem, maar voor anderen is dit een ramp! Uit protest hebben ze alles gesloten. Maar als je de baas van de winkel waar je moet zijn een beetje kent, kan je gerust iets kopen...

Gisteren was het even paniek... Ik was vertrokken met de witte toyota naar Maroua met alle jongeren die in Mouda blijven tijdens de congé om naar het zwembad te gaan. Aangekomen in Maroua merkte ik plots dat de remmen niet meer werkten. Om te stoppen heb ik maar de handrem gebruikt en heb ik aan 10 km per uur verder gereden tot aan het zwembad. Daar heb ik Giacamo gebeld die met een andere auto is gekomen! Het was dus wel even schrikken... Ik had reeds een probleempje gemerkt toen ik vertrokken was, maar dit was vergelijkbaar met de probleempjes die ik ervaarde met mijn Opel Kadet! Niet erg dus... Maar opeens moeten remmen en merken dat je remmen niet werken is toch een ervaring die ik niet meer wil meemaken...

Het was me gisteren een dagje! Giacamo had me gevraagd om twee maal naar Maroua te rijden met Aminou (de nieuwe verantwoordelijke voor de boerderij) om voedsel te kopen voor de boerderij. Geen probleem! Tot we aankwamen in Maroua! 50 zakken van 50 kg graan en dit in de Mitsubishi jeep die in België waarschijnlijk 20 jaar geleden een rode kaart heeft gekregen in de keuring, die daarna 5 jaar heeft gereden in Polen en nu reeds 15 jaar dienst doet voor de Fondation. Zwaar overbeladen was het dus even een probleempje om op het asfalt te geraken. Ik kan je garanderen dat het geen makkie was. Mensen met Afrikaanse ervaring zullen me waarschijnlijk verstaan (de drukte van de stad, de plotse hellingen van 45°, het rijgedrag,…).
Eenmaal uit het centrum van Maroua had mijn hart tijd om even minder snel te kloppen tot de politie aan het “carrefour de Mokolo” me tegen hield. Ik moest de wagen aan de kant zetten en naar hen toe komen. Daar zitten dan 7 politiemensen op een rij onder een boom in de schaduw die beginnen met vragen te stellen en je papieren te controleren. Ze vroegen me of ik ook zo overbeladen reed in Europa. Het belangrijkste is dat je geen discussie begint, dat je papieren in orde zijn en dat je zegt dat het voor “Fondation Bethleem de Mouda” is. De meeste kennen de instelling door de goede naam die het heeft. De kans is dan ook vrij groot dat je niets moet betalen om hun zakken te vullen. Het leuke is dat iedereen 5 minuten mijn pasport heeft bekeken. Waarschijnlijk is het één van de eerste keren dat ze een “elektronisch beveiligd pasport” zien.

Vandaag ben ik met Emmanuel naar Durbey (dichtbij Mayo Oulo, een stuk voorbij Guider – ongeveer 150 km van Mouda) geweest met “le blue”. Durbey ligt in het zuidelijk gedeelte van het Mandara gebergte (ten noorden ligt het toeristische Rhumsike en Mora). We hebben Amadoe en Maldarou (broer (6 jaar) en zus (5 jaar) naar huis gebracht voor de congé. De Fondation is daar bezig met de constructie van een huis voor hun moeder. De moeder is weduwe en had de middelen niet op hen op te vangen. Amadoe en Maldarou wonen daardoor reeds enkele maanden in de Fondation. In deze maanden zijn ze een beetje de lievelingen geworden van iedereen die met hen werkt! En ze zijn echt wel zalig… ! Het was een hele ervaring om eens een grote afstand met de auto te rijden. Het ene moment heb je om de 2 meter een put van 20 cm, het andere moment heb je de mogelijkheid om 120km/uur te rijden. Met “le blue”… “Le blue” is de luxe jeep van de Fondation. Airco, ‘Sylver’-stuur (Rietje, dit is een Ekkid Ydnew en Njitram woordspellinkje é),… . Een auto van enkele miljoenen CFA’s (wat een heus kapitaal is in Kameroen)! Giacamo had me aangeraden om de auto steeds te sluiten als ik uitstap. Ik zat zeer dicht tegen de Nigeriaanse grens en daar is het zeer gevaarlijk. Er vroeg iemand om mee te rijden tot aan Guider (auto stop is hier het alledaagse transport). Gelukkig was Emmanuel mee die de gewoontes en de gevaren ook een beetje kan inschatten… . De persoon zei dat hij student was in Guider, maar een studentenkaart, een identiteitskaart,… kon hij niet tonen. Dit wekte dus enige argwaan op. De kans zat er dus in dat het één of andere Nigeriaanse bandiet was die halverwege de rit een mes in mijn keel zou zetten en me verplichten om de auto aan de kant te zetten.
Het is dus zeer belangrijk dat je elke seconde zeer attent bent voor eventuele gevaren. In het terugkeren heb ik nog een leuke ervaring meegemaakt. Opeens stak een groep van 30 apen de baan over. Ik keerde terug om het beter te zien, maar ze waren reeds weggevlucht door het geluid. Maar 100 meter verder waren hun vriendjes die nog niet weggevlucht waren. Ik heb enkele foto’s kunnen nemen, maar het is moeilijk om het te zien! De groep telde zeker een 100 tal apen! Sommigen met een kleine op hun rug! Echt wel leuk om te zien… Afrika blijft verbazen…

Nog enkele weetjes:
- Guider en omstreken kennen, in vergelijking met andere regio’s zeer veel asfaltwegen. Dit komt omdat de vorige president (Ahidjo) afkomstig was uit die regio.
- Zaterdag, zondag en maandag ga ik op bezoek in Nguetchewé waar Zuster Lea verblijft! Het is voor haar dat ik enkele pakjes (stylo’s, agenda’s,…) mee had uit België.
- Ik heb dinsdagavond naar het ziekenhuis gereden met een baby uit de crèche. Hij had reeds enkele dagen hevige diarree en moest telkens dat hij at over geven. Na twee dagen aan een bakster te liggen is hij vandaag terug thuis! Moest het kind in een dorp leven, zou hij waarschijnlijk gestorven zijn omdat ze de middelen niet hadden om naar het ziekenhuis te gaan (transport, kostprijs van het ziekenhuis). Gelukkig zijn er in de meeste dorpen of in de omliggende dorpen missieposten waar ze voor zo’n zaken zeker een auto hebben. De missieposten doen hier trouwens zéér goed werk in functie van het Maatschappelijk Werk. Ze fungeren bijna steeds (ook voor de Moslims) als doorverwijsfunctie. De meeste ouders hebben eerst hulp gevraagd aan de zuster of pastoor van de missiepost vooraleer ze hier in de Fondation terecht komen.
- Stefano is zijn rijbewijs een tijdje kwijt geraakt. Hij kwam zaterdagnacht om 1u30 terug van Maroua. Hij had er enkele pintjes gedronken en natuurlijk moest hij op dit uur stoppen aan de controlepost van “carrefour de Mokolo”. Daar is hij een discussie begonnen met de politiemensen. Wetende dat hij praktisch geen Frans spreekt en dat hij gedronken had, was dit absoluut geen goed idee. Het probleem is dat hij geweigerd heeft om geld te geven waardoor ze zijn rijbewijs in beslag hebben genomen. Hij moest zich de volgende dag om 9u30 op het politiekantoor melden. In de Fondation waren ze niet echt welgezind. Dit door zéér veel verschillende redenen: om 1u30 dronken terug keren naar huis is zot (straatbandieten, kwaliteit van de wegen, politie), de goede naam van de Fondation krijgt een deuk, Giacamo mag meegaan naar de politie om alles uit te leggen,…
- Danilo is voor een maand naar Europa voor een medisch onderzoek, voor enkele dossiers om geld los te krijgen van de Europese Unie voor enkele projecten, voor vakantie,… .
- Johanna is ook op weg naar huis. Ze belde me dinsdagavond dat ze vast zat in Ngoundéré! Er waren geen plaatsen meer vrij op de trein tot zondag en er waren geen vluchten. Wetende dat ze dinsdag in Douala haar vlucht naar Parijs heeft, is dit een vervelende situatie. En om de bus te nemen ben je ook enkele dagen onderweg. Normaal gezien zijn er nog steeds enkele plaatsen vrij op de trein maar je moet de juiste personen kennen. Met haar vrouwelijke charmes zal dit dus zeker lukken… En zeker omdat ze blank is! Aan de andere kant was ze ook blij want het was in Ngoundéré maar 25° ’s nachts en het regende!
- Paul Biya is in Rome om de uitvaartplechtigheid van de paus bij te wonen. Daarvoor was de vlucht Garoua – Parijs van Camair afgelast. Het vliegtuig was opgeëist door de President, en het is betaald door de passagiers van de vlucht “Garoua – Parijs”. Om je geld terug te krijgen moet je een hele papierwinkel doorgaan en meestal biedt dit geen oplossing. Tijdens zijn verblijf in Rome moet Paul er niet mee inzitten dat zijn zakken die dagen niet gevuld zullen worden. In zijn plaats zullen zijn ministers wel een centje kunnen afsnoepen van iemand.
- “Nasara, donnez-moi cadeau!” is de zin die ik reeds het meest heb gehoord uit een kindermond!
- Tot mijn grote verbazing ben ik nog maar één kilo gewonnen van de elf die ik verloren heb!

De congé is begonnen. Bijna alle kinderen zijn naar huis, ook de meeste weeskinderen zijn naar familieleden. Er zijn hier nog enkele kinderen en jongeren maar absoluut niet veel (de kinderen uit de crèche, Agnes, Maldaraï en Nakanka) Bert, verschiet niet als je Agnes, Maldaraï en Nakanka zal tegen komen. Ze zijn zalig!
Voor mij is het niet echt congé, want ik zal met Emmanuel enkele huisbezoeken doen en ik zal een weekje gaan werken in “La Belle Etoille”.

Hallo,

Gewoon even zeggen dat ik, in vergelijking met de paus, nog leef! Alles gaat hier goed maar tot mijn grote spijt heb ik bijzonder weinig tijd om nu al mijn ervaringen neer te pennen. Ik weeg nog steeds 10 kg minder dan bij mijn vertrek maar ik voel me goed...


Gegroet,
Dries

Vandaag heb ik samen met Emmanuel (stagebegeleider), Johanna de gevangenis van Kaelé bezocht. Emmanuel had een brief in het klad geschreven naar “Monsieur le Délégué Departemental des Affaires Sociales du Mayo-Kani à Kaelé”. Voor vier brieven had hij een dag nodig. Ik had de brief getypt en in een kleine envelop gestoken. Dit was echter niet goed omdat het een belangrijke brief was naar een belangrijk persoon en dit moet steeds in een grote envelop. Met andere woorden, als ik een brief schrijf naar President Paul Biya om te zeggen dat hij corrupt is moet ik een envelop gebruiken van 1 op 2 meter!
Ik was reeds op erge zaken voorbereid, na mijn ervaring in de gevangenis van Garoua, maar ik had het gevoel dat het er minder erg aan toe gaat in Kaelé. Dit komt hoogstwaarschijnlijk doordat ik in Kaelé het verhaal heb gehoord van de gevangeniswachters en in Garoua het verhaal van een NGO. Een zeer groot verschil dus…
De gevangenis van Kaelé is ook veel kleiner. Er zitten 250 gevangenen, maar er is maar plaats voor 160. Het is veel kleiner en de gevangenen die er zitten hebben geen zéér erge misdrijven op hun kerfstok. De meeste zitten vast voor diefstal. De kinderen zitten overdag tezamen met de volwassenen, maar ’s nachts hebben ze een aparte kamer.
Het was bijzonder interessant om vragen te kunnen stellen aan de commandant van de gevangenis. Ik heb enkele vragen gesteld om de vergelijking te kunnen maken met België en met mijn ervaringen in Garoua (vervroegd vrijkomen, inzage in je dossier, educatie voor kindgevangenen,…). Misschien kan je je het voorstellen: een duister bureau met een zwaarlijvige (corrupte) commandant met achter hem een foto van de meest corrupte man ter wereld. “Merci beaucoup Monsieur le Commandant”, “La visite était très intéressant Monsieur le Commandant, c’était une très bonne expérience pour moi”, “ Vous êtes aussi corrupt Monsieur le Commandant ?”, ... :-)

Misschien kan ik mijn bezoek zo samenvatten: in Garoua ben ik na één dag gevangenis morsdood, in Kaelé kan ik misschien drie dagen overleven.

Hier ben ik aan het werk in mijn kasteel! Je merkt dat het inderdaad een prachtig huisje is en dat ik me daar (buiten de hitte, hagedissen, spinnen,...) niet echt in Afrika bevind.
















Het transport van de leerlingen van de CFAM richting "Gorge de Kola"!








Gorge de Kola met een klein beetje water. In het volle regenseizoen stroomt het water tot aan de rand met een verschrikkelijke snelheid!

















Het hout die de mensen van het dorp hMoudaadden gebracht om de instelling te bedanken voor hun werk!


De voetbalwedstrijd in Garoua! Bemerk het bord die buiten aan het stadium ging!



























Straatkinderen in Garoua krijgen hier de kans om zich te wassen, hun kleren te wassen, een maaltijd te eten,...



Na 35 meter boren heeft Stefano nog steeds geen water gevonden. Het probleem is dat hij nu boort aan 10 cm per dag. Dit omdat hij de juiste chemische stoffen niet heeft om het boren te vergemakkelijken. En deze zijn zeer moeilijk te vinden in Kameroen.

Hello,

Aan iedereen een zalig Pasen!

Bij deze wil ik me nogmaals excuseren voor mijn spellingsfouten. Dit heeft namelijk twee redenen:
1. Door het traag werken van internet, zie ik het na elke bericht niet meer zitten om alles te overlezen.
2. Mijn Frans wordt elke dag veel beter, maar dit ten nadele van mijn Nederlands. Soms ken ik een woord niet meer in het Nederlands, maar wel in het Frans... Tjah, het gaat het raar aan toe hé...

Het Paasweekend is goed verlopen. Samen met Johanna hebben we een spel in elkaar gestoken voor de kinderen die er in het weekend zijn (ongeveer een 70 tal). Het was de eerste maal dat er een groot spel was en dit vonden ze uiteraard spectaculair. Het spel op zich was zéér simpel, maar het duurde toch wel een tijdje om alles uit te leggen voordat ze het verstonden. Gebarentaal voor de doven, Guiziga voor degenen die geen Frans kennen,...

Ik zal jullie laten...
Groeten,

Dries
Dries

Zondag, maandag en dinsdag ben ik, uit uitnodiging van Carla, naar Garoua geweest om een organisatie te bezoeken die werkt met kinderen in moeilijkheden. Ze werken onder andere met straatkinderen (wat bijzonder interessant is voor mijn thesis) en kinderen uit de gevangenis. Maar dit was voor maandag en dinsdag. Zondag stond er ontspanning op het programma: er was een wedstrijd van de Afrikaanse “Champions Ligue” (let op de schrijfwijze, je zal me wel verstaan als je mijn foto’s ziet) tussen Coton Garoua en een Angolese ploeg. De heenwedstrijd hadden ze verloren met 2 – 0, dus waren ze verplicht om stevig in de aanval te gaan. Het toegangsgeld was 1000 CFA. Buiten het stadium waren er ook verschrikkelijk veel kinderen die karton verkochten. Ik wist totaal niet waarom, maar ik heb het me achteraf zeker niet beklaagd dat ik voor 25 CFA een groot karton heb gekocht. Het betonnen stadium kent geen schaduwplekjes waardoor je je gat verbrand als je gaat neerzitten. Als oplossing koopt iedereen dan maar karton om de grootste hitte te weerstaan. Het niveau van het voetbal was in mijn ogen beneden alle peil, maar wetende dat een speler van Jong Male misschien meer verdient dan een speler in de beste ploeg van Kameroen, is het misschien logisch. Garoua won de wedstrijd met 1 – 0, maar dit was niet genoeg om zich te plaatsen voor de volgende ronde.

’s Avonds ben ik met Carla Garoua stad binnen getrokken om iets te gaan drinken. Aan de straatkraampjes heb ik bijzonder goed typisch Afrikaans gegeten.

De volgende ochtend ben ik naar “Maison des jeunes” geweest waar Monia en haar team me stonden op te wachten.

Elke maandag en vrijdag hebben de straatkinderen de mogelijkheid om langs te komen voor sport en spel, voor “causeries”, voor medische verzorging, om hun kleren te wassen, voor een maaltijd,… Er waren in het totaal 29 straatkinderen, maar in 2004 waren er in het totaal 291 verschillende straatkinderen die langs gekomen zijn. Het was een leuke ervaring maar het is bijzonder spijtig dat er in het hele noorden (provincie Ngoundéré, Garoua en Maroua) maar 2 centra zijn die rechtstreeks aan de slag gaan met straatkinderen.
In de namiddag ben ik naar “Petit Maison” geweest. Dit is een huis waar ze de jongste straatkinderen opvangen en hen de mogelijkheid geven om onderwijs te lopen,… Ik heb enkele interviews voor mijn thesis kunnen afmaken.
’s Avonds ben ik naar het werk gaan kijken die ze op straat verrichten. Ik heb er goed aan gedaan om de straatkinderen niet rechtstreeks te bevragen want als ik even niet goed oplette, zaten ze reeds in mijn zakken om geld te stelen. “Donnez moi 25, donnez moi cadeau,…” Ze lopen steeds gevaar voor iedereen: voor de politie, voor de handelaars,… Een probleem die ze bijvoorbeeld ervaren is het verkrijgen van een identiteitskaart op hun 18de verjaardag. Een identiteitskaart kost 5000 CFA, maar om een identiteitskaart te verkrijgen hebben ze hun geboorteakte nodig. Die hebben ze meestal niet, dus moeten ze die ook betalen. Maar die kost 15000 CFA. Dit is dus ontzettend veel é…

Prison de Garoua

Dinsdag 22 maart had ik de gelegenheid om het werk van “Projet enfants en difficulte” te bezoeken in de gevangenis in Garoua. Het was niet zeker of ik toegang ging krijgen omdat mijn bezoek niet aangekondigd was aan de gevangenis. Het ging hem afhangen van wie er aan de ingang stond. Aangekomen aan de gevangenis was het geen enkel probleem om toegang te krijgen. Dit kwam hoofdzakelijk door de goede naam die de organisatie heeft bij de chef van de gevangenis.

Binnen in de gevangenis kreeg ik een korte rondleiding van een medewerkster van de organisatie.
Ik bezocht er een slaapkamer van ongeveer 6 op 12 meter. Daar sliepen ze met maar liefst 130 personen terwijl er maar 9 bedden waren. In deze slaapkamer sliepen 90 volwassenen en 40 kinderen (14 tot 18 jaar). De gevangenischef heeft beslist dat de deuren sluiten van de slaapkamers 19u tot 8u! ’s Nachts moet het dus ontzettend heet zijn in die slaapkamer. Wetende dat het de vorige dag 43°C was in de schaduw, moet de situatie ongelooflijk erg zijn. Er zijn enkele ventilators, maar wie in de omtrek slaapt moet betalen.
Ze moeten trouwens voor alles betalen: de maatschappelijk werkster vraagt geld, de verpleger vraagt geld, om informatie te krijgen over je proces of dossier moet je betalen,… .

Voor de personen die iets verkeerd hebben gedaan heb ik drie sancties ervaren:
Allereerst hebben ze de isoleercel van 2 op 3 meter die enkel een klein raampje van 10 op 30 cm heeft om te verlichten en te verluchten. Die dag zaten er maar liefst 5 mensen opgesloten waaronder een jongen van 17 jaar. De andere gevangenen hadden geen enkel idee waarom hij daar gevangen zat. De gevangenischef had beslist dat hij enkele maanden in die isoleercel moet blijven. Het eten wordt hen gegeven door een luik en in de cel is er een gat in de grond om naar het toilet te gaan. Steek mij daar één dag in, en zeker met die hitte, en ik leef niet meer!

Een andere sanctie die ik heb gezien is a even afschuwelijk. Een gevangene had een discussie gehad met een gevangeniswachter over geld. De gevangene zei me dat de wachter 500 CFA had gestolen van hem. Het verhaal van de wachter heb ik niet kunnen horen. Doordat hij een discussie was aangegaan met de wachter, mocht hij de hele dag met een keten aan zijn voet in de volle zon staan.

Bij het verlaten van de gevangenis was er blijkbaar een gevecht geweest tussen twee gevangenen. In deze omstandigheden kan ik best geloven dat er af en toe eens conflicten uit de hand lopen. Hun sanctie deed me direct denken aan de film “Amnistadt”. De twee personen werden maar even bewerkt met de zweep vlak aan de uitgang terwijl iedereen zat toe te kijken. Ik heb enkele fragmenten gezien, maar ik heb om de hoek gewacht tot alles voorbij was om de gevangenis te verlaten. De situatie gaf me een ontzettend slecht gevoel omdat ik zo machteloos was. De organisatie “Projet enfants en difficulte” kan ook niets veranderen aan deze situaties. Indien ze commentaar zouden hebben op deze situaties, is de kans groot dat ze geen toegang meer zullen verkrijgen tot de gevangenis.

Het werk die ze verrichten in de gevangenis is een druppel water op een hete plaat. Maar hun werk geeft de kinderen, die bloot staan aan misbruik en corruptie, een klein beetje hoop. En we weten allen dat hoop doet leven.
Elke dinsdag en donderdag bezoeken ze de gevangenis om educatie te geven, om eventuele wonden bij de kinderen te verzorgen, om een luisterend oor te zijn, … . Alles gaat door in de kapel van de gevangenis die om dat moment verboden terrein is voor de volwassen gevangenen. De kinderen krijgen tijdens deze momenten ook de mogelijkheid om verschillende zaken te maken (bijvoorbeeld: gevlochten zakken) die de organisatie dan verkoopt. Zo hebben ze een zekere financiële inkomst om te kunnen overleven in de gevangenis.

De gevangenis van Garoua heeft een capaciteit van 600 personen maar op heden zijn er maar liefst 1300 gevangenen, daarvan zijn er 140 kinderen tussen 14 jaar en 18 jaar. Dagelijks krijgen de gevangenen er één “maaltijd” per dag. Ik was een beetje opgelucht om te horen dat ik de ergste gevangenis van Kameroen heb bezocht.

De kans is volgens mij trouwens zeer groot dat de grootste criminelen in Kameroen nog steeds vrij rond lopen. Dit omdat ze de mogelijkheid hebben om gendarmerie, politie en leger om te kopen. De personen die de middelen hiervoor niet hebben belanden daardoor in deze verschrikkelijke situatie.

Mijn subjectieve ervaring duurde maar enkele uren zodat ik onmogelijk het hele plaatje kan vertellen. Misschien wel ik wel blij dat ik het hele plaatje niet ken zoals bijvoorbeeld het verhaal uit de gerechtszaal: denk je dat elke gevangene de mogelijkheid heeft om zich te verdedigen? Als hij geld heeft misschien wel, maar indien hij … . Normaal gezien zal ik binnenkort ook de gevangenis van Kaelé bezoeken, maar men heeft me reeds gezegd dat de situatie daar niet zo schrijnend is als de situatie in Garoua.

Het is reeds halfweg maart! Amaai, wat gaat de tijd hier snel! Zelfs te snel!
Het was tot nu toe wel een zeer leuk weekje! Met de leerlingen van de CFAM en de opleiders (waar ik dus ook tot toe behoor) zijn we woensdag op “schoolreis” gegaan. Rond 8u zijn we hier in Mouda vertrokken richting Guider om daar in de omgeving de “Gorge de Kola” te bezoeken Het vervoer was met de camion (zoals op “onze fevriér, fête de la jeunesse), het busje (transport des enfants) en de toyota (de jeep met in de laadbak ongeveer 12 leerlingen). Het verwonderde iedereen wel dat we maar één keer zijn tegen gehouden door de politie en dit was op de plaats waar we “péage” moesten betalen. Gorge de Kola was zeker de moeite om te bezoeken. Ik zal proberen enkele foto’s door te sturen om online te plaatsen. In het droge seizoen heb je de mogelijkheid om in de kloof te wandelen, maar tijdens het regenseizoen stroomt het water er met een verschrikkelijk tempo door. Er was nog een klein beetje water, maar ik vermoed dat tegen eind maart er waarschijnlijk geen water meer door zal stromen. Ik had mijn kodak bij me en het was niet te doen hoeveel leerlingen vroegen om een foto te nemen. Het is hier ontzettend moeilijk om spontane foto’s te nemen want vanaf ze een kodak zien vragen ze om te poseren. Maar dan verwachten ze enkele dagen later wel dat je ze de foto zal bezorgen. Probeer dan maar eens uit te leggen dat het een digitale kodak is en dat het hier in Kameroen onmogelijk is om de foto’s uit te printen.

Donderdag avond was er hier een feestje in mijn huisje in de fondation. Binnen enkele dagen vertrekt Andreas terug naar Duitsland na 2 jaar in Kameroen te werken via DED. En voor hij vertrekt heeft hij nog vlug een feestje gegeven. Ik heb het feestje afgesloten samen met Sylvestre (Kameroenees) rond 2u! We hebben onze meningen gedeeld over de man – vrouw verhouding en ontwikkelingshulp van de “Nazara’s” in Afrika. Het komt erop neer dat onze meningen twee tegenpolen zijn. Maar het allerbelangrijkste vind ik dat hij een mening heeft en er voor uitkomt. Er zijn er veel die geen mening hebben of hun mening voor zichzelf houden. Mensen die blindelings anderen volgen zonder kritisch na te denken is echt wel geen goede uitgangsbasis voor de verdere evolutie van Afrika!

De volgende ochtend ben ik met een redelijk ochtendhumeurtje wakker geworden rond 6u door de hitte. Maar na een douche en een ultra straffe koffie ben ik er wel door gekomen. Plots was ik verbaasd want heel het dorp stroomde opeens al zingend de fondation binnen. Een maal per jaar komen ze onverwachts om een cadeau te geven aan de fondation voor het werk dat we/ze verrichten in de instelling zelf en erbuiten (waterpompen, scholen bouwen, …). Al de vrouwen hadden hout mee en al de mannen hadden een zak met graan mee. En alles samen is dit een serieuze hoop. Het is onvoorstelbaar dat de mensen dit doen want zelf hebben ze vaak niet de mogelijkheid om één deftige (Afrikaanse) maaltijd te maken voor zichzelf. Het weinige dat ze hebben geven ze dan weg uit dankbaarheid. Het was ook opvallend dat mannen en vrouwen gescheiden kwamen en dat de mannen overbleven om het graan te tellen. Ik vermoed dat er in het totaal 9 zakken (100 liter) graan is gegeven aan de instelling. Wetende dat 1 zak 15000 CFA kost en dat Mouda niet echt een groot dorp is, is dit dus serieus veel!

Morgen vertrek ik naar Garoua! Carla heeft me uitgenodigd om naar de voetbalwedstrijd te gaan tussen Garoua Coton en een Angolese ploeg. Ik zie dit wel zitten want ik denk dat dit een prachtige ervaring zal zijn. Ik zal in Garoua blijven tot dinsdag want ik zal een organisatie bezoeken die met straatkinderen werkt op dezelfde manier als “La Belle Etoille” in Maroua.

Groeten,
Dries

Gilles, Ruth en ik in Zaventem enkele uren voor ons vertrek. Ik moest normaal gezien reeds lang vertrokken zijn maar door de technische problemen heb ik heb nog kunnen uitzwaaien.


De E40 van Kameroen! Dit is de grote verbindingsweg Maroua - Garoua - Ngoundéré

Asymiké, de kleine van Martha die hier kuisvrouw is!

De toeristische trekpleister van Mouda! Vanaf dat de kinderen een fototoestel zien, duurt het geen 10 seconden voor ze er zijn!

Gisterenavond was het Vlaamse Club! Alle Vlamingen van Mora – Mokolo – Maroua waren aanwezig. Het etentje was in het huis van Jos in Maroua! Amaai, wat een huis! De inhoud ervan is groot te vergelijken met het museum in Tervuren. Er staat daar voor een gigantisch kapitaal volgens mij. We hebben frieten met stovers gegeten en dit was toch wel mijn beste maaltijd tot nu toe in Kameroen.
Wie was er allemaal aanwezig:
Jos – Hij werkt voor het project om een waterleiding te leggen van Maroua naar Mokolo. Hij had enkele uren voor de Vlaamse Club nog een afspraak bij de gouverneur (een vriendje van Paul Biya die dus ook probeert zijn zakken te vullen) om het bezoek van de eerste minister (nog een vriendje van Paul Biya) voor te bereiden om de waterleiding plechtig te openen.
Filip - Filip had zijn Nigeriaanse vrouw en zijn vier maand oude zoontje mee. Filip geeft les in Mokolo.
Tom – Tom werkt samen met Jos voor de waterleiding van Maroua naar Mokolo.
Frans – Is de econoom van in de procure.
Lea – Lea is zuster in Nguetchewe (vlakbij Mora), eigenlijk is het via haar dat ik hier in Kameroen ben geraakt. Vrienden van mijn ouders (Luc en Marcella, en Monique) kennen haar en zijn enkele jaren terug bij haar in Nguetchewe op bezoek geweest. Daar hebben ze in contact gekomen met Frans die me verder heeft geholpen richting Fondation Bethleem.
Theo – Theo is reeds het langste in Kameroen. Maar liefst meer dan 40 jaar! Hij is priester en werkt in Gazawa (tussen Maroua en Mokolo).
Jan – Jan werkt vlak tegen Nguetchewe. Hij is ook een priester.
En mezelf! Zo talrijk zijn de Vlamingen dus niet é!
Het was een zeer gezellige avond maar ik was blij dat ik mijn bed zag in de procure want ik was doodmoe! Het was ook eens leuk om enkele mensen te ontmoeten waar ik al veel van gehoord had. Ik hoop dan ook dat ik hen zeker nog eens zal terug zien!

Groeten,
Dries

Ik zal eens een voorbeeldje geven van een interventie die ik hier samen heb gedaan met Emmanuel (mijn stagebegeleider):

Dinsdag was er hier een baby toegekomen van 4 maanden. Na een ruzie had de vader het kind naar Jeanne gebracht. Jeanne is iemand die hier werkt en die af en toe ook wat Maatschappelijk Werk verricht. Ze woont in Salak, een groot dorp die zeer gekend is door de nationale luchthaven “Maroua-Salak”. Emmanuel was ’s ochtends niet beschikbaar maar in de namiddag zijn we naar Salak gegaan met de moto om polshoogte te nemen van de gebeurtenis. In Salak vonden we de vader (82 jaar) terug die het kind naar Jeanne had gebracht omdat hij de middelen niet had om het te onderhouden. De moeder (25 jaar) was die nachts weggelopen naar Yakang (een dorp 4 kilometer verder) naar het huis van haar nonkel waar haar moeder bij woonde na het overlijden van haar man. Ze had het kind niet meegenomen waardoor de vader dacht dat de moeder het kind had verstoten. Hij besefte dat hij niet over de mogelijkheden beschikte om het kind deftig op te voeden en daarom bracht hij de baby naar Jeanne.
Na het verhaal gehoord te hebben van de vader zijn we naar de moeder in Yakang geweest om haar verhaal te horen. We werden hiervoor vergezeld door de neef van de vader omdat het anders onmogelijk was om de juiste hut te vinden. In Yakang (gelukkig zonder kleerscheuren aangekomen want met drie op een moto is echt niet simpel) hebben we geluisterd naar het verhaal van de moeder. Ze was weggelopen omdat er reeds een hele tijd een ruzie was in het gezin. De oorsprong van de ruzie lag hem in het feit dat de moeder in verwachting was van een andere man bij het huwelijk. De Moslimcultuur zegt dat de vader verplicht is om het kind op te voeden. Dit heeft hij ook gedaan maar er bleven strubbelingen in het gezin. Ik vroeg haar waarom ze het kind niet had meegenomen naar Yakang en haar antwoord was omdat volgens de Moslimcultuur het kind tot de vader behoort. Uiteraard wou ze het kind opvoeden en zo snel mogelijk terug zien. Ze was dan ook van plan om binnen enkele dagen terug te keren (vergezeld door haar moeder en nonkel) om een overleg te doen met haar man en zijn familie.
We zijn dan maar terug gekeerd naar de vader om te vragen of de moeder het kind verder mag opvoeden. We konden hem overtuigen door te zeggen dat de opvang van zijn kind in de Fondation of een andere instelling een financiële tegemoetkoming betekende. Daar had hij ook niet echt veel middelen voor waardoor hij de toestemming gaf aan ons om het kind naar de moeder te brengen.
Diezelfde avond zijn Roza (Italiaanse zuster die verantwoordelijke is voor de Saré’s waaronder de crèche waar de baby werd opgevangen), Emmanuel, de baby en ik naar Yakang gereden met de auto om de baby terug te brengen naar de moeder. De moeder zei niet zoveel, maar de grootmoeder heeft wel duizend maal “merci” gezegd.

Mijn bedenkingen en toevoegsels bij het hele verhaal:
- Uithuwelijken is iets waar ik het persoonlijk moeilijk mee heb, maar een vrouw uithuwelijken met een man die 57 jaar ouder kan ik echt wel niet begrijpen en verstaan.
- Gedurende de gesprekken wou elke nonkel, neef, broer, … wel zijn zegje doen waardoor we genoodzaakt waren om ons af te zonderen naar een rustige plaats.
- Alle gespreken gebeurden in het Foul Fouldé maar Emmanuel heeft steeds vertaald en ruimte gelaten voor me om vragen te stellen.
- Onze prioriteit was het kind, normaal gezien zullen beide families nu zelf proberen tot een verdere oplossing te komen om eventueel het huwelijk te redden. Maar binnen enkele weken zullen we terug keren om te kijken hoe het verder is afgelopen.

Dit is maar één verhaal, maar ik kan er gerust nog enkele vertellen als ik terug thuis ben.

Dinsdag 8 maart was het dus Vrouwendag! Alle vrouwen kwamen in hun nieuw aangekocht kleedje naar het werk. Echt leuk om te zien! Zelfs Asymiké was bijzonder mooi gekleed, maar na enkele uren had hij zijn mooie kleertjes al vol gekwijld… Er was een défilé (noem het eerder een wandeltochtje) van Mouda tot in Mousourtouk maar dit heb ik niet gezien omdat ik weg was naar een schooltje om eens een les bij te wonen. Het onderwijssysteem in Kameroen is iets speciaals hoor, maar indien ze meer middelen zouden hebben (bijvoorbeeld een kaart van Afrika), zou alles een stuk gemakkelijker gaan. Er wordt les gegeven in 4 gebouwen: 2 bouwvallige gebouwen die het dorp heeft gekregen van de overheid en 2 mooie en grote gebouwen die Fondation Bethleem gebouwd heeft voor het dorp.
De hele dag was nogal hectisch! Speciaal voor de Vrouwendag kregen de kinderen rijst met vlees. ’s Avonds had Doedoe een feestje georganiseerd in de Survoltage. Ik had me daarvoor ingeschreven (2000 CFA). Voor deze prijs kregen we geroosterde vis, brood, een mega pikant sausje en 2 biertjes! Het feestje draaide uit op een “fuifje”! De songs kende ik reeds bijna van buiten omdat ze waarschijnlijk maar 4 cd’s hebben in de Survoltage. Het was echt een zalig feestje die wel eens uit de hand zou kunnen lopen! Daarom besloot ik tegen 12u naar mijn bedje te gaan omdat ik me nog steeds niet 100% voelde! Om 4u ben ik wakker geworden en de muziek was nog steeds aan het spelen en Andreas (Duitser waarmee ik samen woon) was nog niet thuisgekomen.

Het minder leuke nieuws dat ik jullie moet vertellen is dat ik reeds 11 kg ben afgevallen in een maand. Dit is bijzonder veel maar dit komt ook omdat ik al één maal serieus ziek ben geweest en ik sukkel ook al enkele dagen met de diaree! Ik hoop dat ik dringend terug in orde ben dat ik toch enkele kilo’s kan bijkomen é… Als ik foto’s van me zie verschiet ik toch wel eventjes dat ik zo mager ben!
Mama, koop maar dubbel zoveel vlees als ik terug thuis zal zijn!

Jihaa! Ik heb mijn uitslag doorgestuurd gekregen!
A: 14 of meer
B: 12 of 13
C: 10 of 11
D: minder dan 10

Deontologie - B
Slachtofferzorg - Kind als slachtoffer - A
Slachtofferzorg - Volwassenen als slachtoffer - D
Informatiekunde - Mediakunde - A
Informatiekunde - Cliëntregistratie en dossierbeheer - A
Netwerkvorming - B
Werkmethoden - Eclectisch-integratief handelen - A
Werkmethoden - Bijzondere methoden en doelgroepen - A

“Volwassenen als slachtoffer” is wel iets minder (en dit had ik ook verwacht), maar ik hoop dat ik het opgehaald heb met “Kind als slachtoffer” é! Ik denk dat ik wel terecht fier mag zijn op mezelf! Laat ons hopen dat de rest (stage, projectwerking, thesis,…) ook in orde zal zijn é!

Ik weet deze punten reeds van zondag via telefoon maar maandag heb ik het mailtje kunnen lezen!

Hupla, het weekend is voorbij maar vandaag ben ik toch naar Maroua gekomen voor onze tweede supervisie samen met Gilles, Ruth en Johan! Straks ga ik gaan eten met Frans.

Het weekend was niet echt iets bijzonders. Normaal gezien ging ik naar Maroua gaan maar de diarree heeft me tegen gehouden. De nacht van vrijdag op zaterdag was terug rampzalig. Juist voor ik ging slapen heb ik moeten overgeven en erna heb ik elk half uur een spurtje ingezet richting toilet! Hoe het komt? Ik heb er geen flauw idee van maar ik heb een vermoeden dat het komt door een mengeling van Larium en Arsumax. Voor de personen die ooit gezegd hebben dat ik een bierbuik heb: vergeet het! Ik vermoed dat ik al enkele kilo’s ben afgevallen. Ik zal binnenkort eens de weegschaal raadplegen in de verpleegruimte hier in de instelling. Ik ben benieuwd! Ik vermoed 5 à 10 kg!

Tijdens het weekend zijn de leerlingen van de CES Mindjiven op bezoek gekomen (noem het misschien ‘bosklassen’). Mindjiven is een dorp die hier niet ver vandaan ligt. Eerst was er een korte rondleiding in Bethléem en om 15u was er een voetbalwedstrijdje tussen CES Mindjiven en de leerlingen van de CFAM! CFAM verloor met 0 – 3. Ze hebben me gevraagd om in te vallen maar ik heb hen hier vriendelijk voor bedankt: ik was ziek, het was te warm, ik liep op mijn sletsen, …
’s Avonds was het theater, dans, … door de leerlingen van CES Mindjiven. Alle jongeren en kinderen uit de omliggende dorpen waren aanwezig. Dit omdat er werd gewerkt met een muziekinstallatie (CD’s met krassen en boxen die meer kraken dan dat er muziek uit komt) en dan komt er steeds meer volk dan gewoonlijk. Het was iets bijzonders… Ik vermoed dat de leerlingen van Mindjiven iets te veel naar videoclips van Nelly hebben gekeken (vraag me echt niet waar). Bijna alle jongens liepen hier rond met mini plakkers op hun gezicht en mega geforceerde kettingen rond hun hals. Afwisselend was er theater en dans. Bij de dans was het opmerkelijk dat wanneer er een meisje danste een jongen uit het publiek 5 seconden naast haar ging dansen. Dit was juist genoeg om een stoere foto te nemen. Als bedanking geven ze het meisje dan een centje. De jeugd é van tegenwoordig!

Binnen enkele dagen (8 maart) is het Vrouwendag! Dit wordt hier uitgebreid gevierd met (terug) een defilé. Speciaal voor deze dag worden er kleren gemaakt die de vrouwen kunnen kopen om te defileren. Maar het is één commercieel spelletje. Elk jaar is het een ander kleur waardoor bijna iedereen verplicht is om nieuwe kleren te kopen. Het zou me niet verbazen dat de maker van deze kleren de kassa van Paul Biya serieus hebben gevuld om zijn monopoliepositie te behouden. Er wordt gefeest maar waarvoor? De overheid maakt van de Vrouwendag een groot (en voor hen een economisch mooi) feest maar voor de rest doen ze niets ten voordele van de vrouwen. Van voor zonsopgang zijn de meeste vrouwen al op pad om water te gaan halen. Meestal nog met een kleine op hun rug. Ze zijn de hele dag in de weer om hun gezin (soms wel met 10 kinderen) te onderhouden enzovoort… Ondertussen liggen de mannen maar wat onder een boom te liggen. Vele mannen zijn hier landbouwer en vrouwen huismoeder als beroep. Maar ik ben er bijna zeker van als het regenseizoen eraan komt, en het tijd is voor op het land te werken, dat de man onder zijn boom zal blijven liggen en dat de vrouw aan de slag zal gaan op het veld.
De verhouding is in mijn ogen echt oneerlijk en dan stel ik me dan ook de vraag of het wel nodig is om Vrouwendag te vieren.


Bert, nog een tipje: neem maximum 100 €. Dan heb je zeker genoeg om tot in Mouda te geraken en dan ben je nog steeds de rijkste van de hele trein. Ik heb in één maand ongeveer 1/8 van mijn budget uitgegeven en daar zitten enkele serieuze kosten bij zoals de trein, de taxi van de luchthaven naar Maison de Scheut (afzetters), aankoop van kleren en mijn financiële bijdrage in de instelling die ik volgende maand zal verviervoudigen. Mijn financiële bijdrage is iets te groot als ik zie hoeveel geld ze uitgeven aan eten en als ik zie wat een gemiddeld loon per maand is.
Ik zal je tijdig zeggen hoeveel geld je moet meenemen.
In Yaoundé zullen de mensen van de “Maison de Scheut” je wel helpen om een ticket voor de trein te kopen. Het zal in jouw ogen tamelijk hectisch verlopen maar er zit een structuur in hoor. Je maakt zelf uit of je een bed wil of een zitje in eerste klas (te vergelijken met de eventuele vierde klasse in België). Hou je ticket goed bij want ze komen verschillende malen controleren. Een uurtje voor aankomst zal er iemand passeren om tickets te verkopen voor Touristique. Vraag een ticketje (6000CFA) tot in Maroua maar zeg er al van eerste keer bij dat je er uit moet in Mouda (33 km voor Maroua). Als je aankomt in Ngaoundéré zal de trein “bestormd” worden door jongeren om je bagage te dragen. Ze zullen je hun pasport geven als teken van vertrouwen. Ik heb mijn bagage zelf gedragen. Bij het verlaten van het station moet je je ticket afgeven. Als je het echt wil houden als souvenir dan moet je het vragen en eventueel iets in hun handen stoppen. Bij het verlaten van het station ga je naar rechts waar er normaal gezien enkele grote bussen van Touristique zullen staan. Je moet je ticket afgeven aan de “balie” en daar zou ik nog eens uitdrukkelijk zeggen dat je er uit moet in Mouda (Fondation Bethléem). Dit om ervoor te zorgen dat je bagage bereikbaar is als je in Mouda aankomt. Als alle tickets voor de bus verkocht zijn (eventjes wachten dus) zullen ze beginnen met namen af te roepen en de tickets (die je voordien op de trein hebt gekocht) uit te delen. Als je je ticket hebt kan je instappen op de bus. Zorg dat je zeker genoeg water bij je hebt op de bus. Je zult enkele keren stoppen voor een sanitaire stop of om vlug iets te kopen.


Aangekomen in Mouda, zal ik je opwachten in de “Survultage” en hopelijk kunnen we daar dan een frisse pint drinken!

Nog een leuke anekdote: Iemand geïnteresseerd in een T Shirt van Osama Bin Laden? Je kan er hier gerust kopen op de markt in Maroua! Ik ben ook reeds Fidel Castro tegen gekomen. Het is een leerling van de CFAM. Toen hij z’n naam zei, zei ik dat ik George Bush was maar hij kon het echter wel bewijzen via zijn pasport. Blijkbaar loopt er in Garoua een Adolf Hitler rond maar hij heeft geen enkel besef wat voor een shock deze naam zou teweeg brengen in Europa. Tjah… Het is hier een ander wereldje… Maar ik blijf dolgelukkig dat ik deze wereld kan ontdekken.

Ik ben hier bijna een maandje! Ongelofelijk… Het gaat ietsje te snel! Maar die eerste maand is zeker een maand die ik nooit zal willen vergeten…

Ik heb echt een leuk weekend achter de rug…
Vrijdag was het het afscheidsfeestje van Anne Marie. We zijn gaan eten in Maroua… Kip met … frieten… Mmmm… Frieten… Ik was in de zevende hemel, maar als ik thuis zal zijn zal ik hoogstwaarschijnlijk toch liever de Belgische frieten kiezen boven de Kameroenese frieten. Anne Marie was de verantwoordelijke van de “Sarés”. Dit zijn de slaapgelegenheden voor de gasten. Ze is Italiaanse en ze begint binnenkort met een nieuw avontuur in Colombia.

De volgende dag ben ik met Carla naar Maroua gegaan om eerst en vooral mijn mail te checken en mijn blog te updaten. Daarna zijn we naar de grote markt geweest. Misschien kan je het eerder het winkelcentrum van Maroua noemen. Het is echt vrij gezellig… Smalle straatjes waar je echt wel bijna alles kan vinden. In de afdeling groenten heeft Carla wel eventjes gevloekt. Ze gaat daar bijna elke week als ze in Maroua is om verse groenten te kopen en daardoor kent ze de normale prijzen van buiten. En toch proberen ze haar nog steeds af te zetten. Moest ik, die de prijzen niet ken, daar inkopen doen zou ik zeker 4 maal zoveel betaald hebben. Het is echt geen wonder dat Kameroen zo corrupt is. Je kan dit ook merken aan de ministerposten. Paul Biya koopt hier belangrijke mensen om met ministerposten te geven. Zo is er een minister voor primair onderwijs en een minister voor secundair onderwijs! Ik vermoed dat er ongeveer een 40 tal ministers zijn! 40 personen die zoveel mogelijk hun zakken proberen te vullen. En dit ten nadele van de bevolking é…
Na ons tripje op de markt zijn we gaan eten in “Chez Emmanuel”. Steak Poivre met Frieten! Daar zijn we Anneke tegengekomen. Een Nederlandse die hier ook als vrijwilligster werkt. Het is iemand die net als iedereen hier verschrikkelijk veel vreselijke verhalen te vertellen heeft over wat hier soms gebeurt!
Om alles even goed door te spoelen (en ook wel omdat we het gepland hadden) zijn we gaan zwemmen in het zwembad van Club Kaliao! Waaauw… Heerlijk! Het is zeker iets wat ik nog zal doen… Het was niet zo ontzettend heet door het stof die in de lucht hing waardoor we een zwembad voor ons alleen hadden!
Weet je wat er leuk is aan Carla: zonder elkaar erover aan te spreken hebben we dezelfde mening over bepaalde mensen… Janny, je weet waarschijnlijk reeds over wie het gaat… ;-) Jouw eerste ervaring met haar was blijkbaar ook niet de beste ervaring…

Zondag heb ik eens stevig (weliswaar op zijn Afrikaans want de hitte was weeral eens onverdraaglijk) doorgewerkt aan mijn thesis. Het is echt niet simpel om mijn thesis te schrijven hier in Afrika. Ik weet niet of Gilles en Ruth dit ook ervaren…
Ik zal binnenkort eens naar “La Belle Etoille” gaan om mijn onderzoek te doen bij de hulpverleners!

Ah ja, heb ik al verteld dat ik een voordracht heb gegeven over straatkinderen aan de leerlingen van de CFAM! Ze zeiden me achteraf dat het interessant was en dat ze alles verstonden… Gelukkig heeft Emmanuel me af en toe wat geholpen om ingewikkelde zaken uit te leggen…

Maandag rond 16u30 zijn we (Carla en ik) naar het “Meer van Mouda” geweest. Dit is een meer die ontstaan is in een oude steengroeve. De legende is dat er een krokodil in zou zitten, maar het is eerder een verhaaltje zoals het “Monster van Loch Ness”. Het is ontzettend spijtig dat het water iets te vuil en ongezond is om erin te zwemmen. Toch is het voor iedereen in Mouda een graag geziene watervoorziening om te kunnen drinken. De resistentie van de Afrikanen is trouwens ontzettend. Moest ik één slok drinken van deze waterplas ben ik waarschijnlijk een halve week enkel op het toilet te vinden. Ik heb al last wanneer ik niet gefilterd water drink…
We hebben er van eerste keer een stevig tochtje van gemaakt van anderhalf uur die als eindpunt “Survoltage” had om een lauwe pint te drinken… Lauwe pinten ben ik ondertussen al gewend, maar bij elke lauwe “33”, “Castel” of “Guinness” verlang ik zo naar een frisse BLONDE LEFFE!

Enkele weetjes:
- Een van de kinderen die geopereerd is door de Italiaanse dokters heeft een verschrikkelijke ervaring (iets wat ik echt niet wil meemaken) achter de rug: ze had een ernstige brandwonde op haar linker bil. Als oplossing is de moeder ermee naar de rivier gelopen om het uit te wassen met water en zand. Daarna heeft ze er een koeienvel op gelegd met peper ertussen om het vast te branden. Ik kan me niet voorstellen hoe zeer dit kind heeft gehad! Toen ze aankwam op de instelling had ze een verschrikkelijk ontstoken wonde. Hier hebben ze het koeienvel (die inderdaad al in de wonde was gegroeid) er terug van genomen en de wonde verzorgd.
- Asymiké was deze week ziek. Hij had een verkoudheid. De oplossing van Martha (de mama die hier kuisvrouw is en die verdorie maar 20.000 CFA per maand verdiend) was om Asymiké één of ander plantenextract te laten inademen waardoor hij zijn verkoudheid moest uitspugen. Het is gelukt maar vraag me niet hoeveel traantjes er gevloeid zijn. Martha is trouwens een vrouw waar ik heel veel respect voor heb! Elke dag komt ze met de fiets van Salak met een kleine op haar rug (één uur rijden via de Kameroenese E40) om hier het meeste werk van allemaal te verrichten. En ze verdient bitter weinig.
- Gemiddeld verdienen ze hier 30.000 CFA per maand! Dit is volgens Kameroenese normen een zeer goed betaalde job! Een sociaal assistent (er is er maar één en het is mijn stageleider) verdient hier in de instelling 55.000 CFA! De weduwes die voor het eten kijken krijgen hier 5000 CFA per maand zakgeld.
- Ik ga binnenkort enkele bezoekjes brengen naar andere organisaties hier in de omgeving: school voor blinden, school voor delinquenten, de gevangenis,… . Het koste mijn stagebegeleider wel één volle dag om de aanvragingsbrieven in klad te schrijven. Deze bezoeken zal ik samen kunnen doen met Emmanuel (stagebegeleider) en Johanna (Franse studente die hier voor 2 maanden is voor haar stage).

Oké… Ik heb genoeg getypt voor vandaag. Ik zal een pint gaan drinken in de “Survoltage” want ik heb opgevangen dat er frisse pinten zijn en daar moet je van profiteren.

Ciao!
Dries

Neem geen slaapzak mee maar enkel een laken!

Gebruik genoeg insectenspray op de trein!

Neem geen pull mee!

Als je geld wisselt (ik zal je nog zeggen of je veel geld moet meenemen want ik denk dat ik hier nog massa’s geld liggen heb) in de Maison de Scheut vraag zeker enkele munten en kleinere briefjes (500, 1000 en 2000) want niemand kan terug geven van 10000! Want 10000 is ongeveer een derde van een maandwedde! Ik zal straks in de problemen zitten omdat ik enkel een briefje van 10000 heb en ze kunnen hier zeker niet terug geven in het internetcafé...

Neem zeker een zaklamp mee want ’s nachts kan je wel eens een slang tegen komen! Ik heb er nog geen gezien maar blijkbaar zitten er hier wel (zeker als het regenseizoen eraan komt).

Het is erg om dit te zeggen maar het is de realiteit: vertrouw niemand 100 % want bijna iedereen is uit op je geld of ze willen samen met je mee naar Europa. Het heeft me echt een rotgevoel, maar het is zo!

...

Bij deze wil ik graag Dhr. Lariam bedanken om mij een optimale bescherming te geven tegen malaria! Spijtig genoeg maar tegen één soort malaria (de meest voorkomende en meest dodelijke)! Ik heb de nacht van woensdag op donderdag geen oog dicht gedaan! Elke 20 minuten ben ik uit mijn bed gesprongen om een sprintje in te zetten naar het toilet! Daar had ik twee mogelijkheden, maar meestal koos ik voor beide: overgeven en diarree! Na elke hevige actie heb ik een douche genomen omdat ik uitwringbaar was van het zweten! Eigenlijk was de diarree en het overgeven nog niet het ergste! Ik had nog eens een hevige koppijn (erger dan een zondagmorgen na een speciale baravond) en nog hevigere buikkrampen!
De volgende dag liep ik er maar als een zombie bij! Veel mensen hebben me aangeraden om een malaria test te laten doen hier in de instelling. Dit kan in het verpleeghuis! Noë, de verpleger, heeft een beetje bloed genomen en na een dik uurtje mocht ik terug keren voor het resultaat van de test! Ik heb dus malaria, gelukkig is het maar één plusje en was ik er rap bij om een diagnose te stellen! Minder was dat hij zei dat ik naar Maroua moest gaan om medicamenten te kopen! Gelukkig heeft Carla mij hierbij geholpen: “Malaria is de meest dodelijke ziekte in Afrika en iemand zou 33km moeten reizen om aan medicamenten te geraken”! Ze heeft me direct geholpen om een auto te zoeken in de instelling om naar Maroua te gaan maar tijdens onze zoektocht kwamen we Thierry (Fransman die werkt voor de CFAM) tegen die de medicamenten in zijn kamer had liggen (ARSUMAX artésunate)! Nu gaat alles al een stuk beter! Enkel af en toe nog eens enkele buikkrampen! Van Giacamo (Italiaan die werkt voor de CFAM en die getrouwd is met de Kameroense Yvonne waarmee hij reeds een kleine maand een kindje heeft Giovanni) heb ik ondertussen ook een ander medicament gekregen : Whiskey! 
Ik denk dat ik de malaria heb opgelopen op de trein want daar was het onmogelijk om mijn muskietennet boven te halen! Vanaf vandaag gebruik ik mijn muskietennet hier in Mouda maar eigenlijk is dit niet nodig! Maar het is enkel psychologisch!
Het is een ervaring om dit eens mee te maken! Natuurlijk ben ik doodgelukkig dat het niet zo ernstig is maar nu weet ik een klein beetje wat het is om malaria te hebben é… Ik wil het niemand toewensen want het is echt een hel! Ik heb me nog nooit zo ziek gevoeld! Gelukkig was het nog niet zo ernstig, sommige mensen ervaren malaria nog 100 keer erger en misschien hebben zij niet de middelen om aan de juiste medicatie te geraken!

Groeten,
Dries

Gezocht: hangmat! Ik ben op zoek naar een hangmat om buiten te kunnen slapen. Ik kan het hier perfect ophangen. Ik hoop dat ik dan eindelijk eens deftig kan doorslapen zonder wakker te worden. Ik moet niet inzitten met de muskieten want tijdens het droogseizoen zijn er geen! Overdag lopen de temperaturen op naar meer dan 40° en ’s nachts zakt het tot ongeveer 30°! En blijkbaar verergert het nog in Maart en April… Er staan me dus nog mooie tijden te wachten… Zelf met een deftige ventilator wordt ik gemiddeld 4 maal wakker per nacht omdat het te warm is!
Een douche nemen om af te koelen is ook niet optimaal want het water is ongeveer ook 30 à 40°!
Die hitte heeft ook een invloed op het werk hier (niet enkel van mij maar van iedereen)! In de voormiddag kan iedereen goed (volgens de Kameroenese normen) doorwerken maar in de namiddag gaat alles er veel rustiger aan toe en gebeurt het wel eens dat je een half uur in slaap valt!
Vrijdag zijn er hier twee Italiaanse dokters gearriveerd om enkele (23!) operaties in het ziekenhuis van Maroua te doen bij de kinderen met een handicap uit Mouda en omstreken! Dit zorgt hier voor een extra chaos waar ik niet echt aan uitgeraakt!
Ik ben gisteren uitgenodigd door Carla (de Nederlandse) in haar huisje om iets te gaan eten! Amaai, wat een kooktalent! Molly (de Amerikaanse die in het gezondheidscentrum van Mouda werkt) kan er van meespreken! Ben echt blij om eens de kans te hebben om Nederlands (of Engels) te spreken!

Ik zal jullie laten!
Tot de volgende keer

Hallo,

Hoe gaat het daar in België? Als ik het goed verstaan heb, maar ik denk van niet, was er gisteren een zéér grote anti Bush betoging in Brussel? Zalig!

Ik heb sinds kort een gsm nummer hier in Kameroen! + 237 741 57 76 Het is wel onmogelijk om berichten te sturen! Je kan me natuurlijk ook bereiken via dries_aelter@yahoo.fr . Ik wil nu al reeds de mensen bedanken die al gemaild hebben maar ik wil ook mijn excuses aanbieden omdat het bijna onmogelijk is om iedereen te antwoorden... Internet werkt hier ontzettend traag!

Deze week is tamelijk rustig verlopen...
Begin deze week heb ik een briefje gekregen van Zuster Lea uit Nguetchewe met een dankwoordje voor de brieven, de agenda's en de balpennen die ik uit België voor haar mee nam! Ze heeft me alvast uitgenodigd om een bezoekje te brengen!
Ondertussen is Brandstoffen DEWITTE ook al bekend in Noord Kameroen! Nog geen telefoontje gekregen om te leveren? Zorg dan alvast maar voor een zéér stevige vrachtwagen want de "wegen" zijn hier verschrikkelijk (of misschien zijn we teveel gewend é) Ik deel de balpennen uit als ik een dorpje passeer of ik geef er enkelen aan de meester van de school!
Woensdagmiddag ben ik samen met Stefano naar Mindif geweest! Dit is de plek waar de Chinezen aan het boren zijn! Amaai, wat een tijdsrovend werkje! Ze hadden reeds 24 meter diep geboord en nog geen water gevonden! Van de techniek verstond ik wel weinig... ;-) Stefano heeft nog niet zijn internationaal rijbewijs en hij had gevraagt of ik zou kunnen rijden... Mijn stageleider vond het geen probleem dat ik er eventjes niet was... Jaja... Naico, vanaf heden kan ik dus ook zeggen dat ik met een 4X4 door de savanne heb gereden é... ;-) Echt wel een leuke ervaring... Eerst de N1 overwonnen met al zijn putten en erna de aarden weggetjes (piste)...

Op mijn stage loopt alles ook zeer vlot: Ik heb wel het gevoel dat ze hier ontzettend traag werken. Dit komt omdat wij in de 'time is money' maatschappij leven... Het werk dat zij hier verrichten in een week tijd, verrichten wij waarschijnlijk in 2 dagen... Alles gaat er hier zeer rustig aan toe! De normale uren zijn van 8u30 tot 13u en van 14u tot 15u30! Maar erna kan ik me gerust nog bezig houden in de leefgroepen of met lessen voor de leerlingen van CFAM!

Gisteren ben ik samen met Catherinne, een collega, naar Maroua geweest om kleren te kopen en om mijn mails te checken! Ik had gevraagd aan Catherinne om met me mee te gaan anders zouden ze waarschijnlijk 4 keer zoveel gevraagd hebben aan me omdat ik blank was...
Ik heb 2 hemden en 2 broeken gekocht! Echt wel leuk... Mails checken zat er niet in omdat de elektriciteit in Maroua en omstreken was uitgevallen... We zijn dan maar terug gekeerd... In Mouda was er ook geen elektriciteit en die dag was het ongeveer 50°! Ik viel bijna flauw van de hitte!

Allé,
Tot de volgende keer!
Groeten,
Dries

Hallo,

Ik zit hier voor het ogenblik in de procure... En... de temperatuur is echt dragelijk... Dit komt omdat er een storm is in de sahara en een noorderwind! Daardoor waait al het woestijnzand naar hier en is het onmogelijk om sterren te zien... Zelf de maan kan je met moeite zien... De hemel hier is licht bruin... Het is dus zeer slecht voor de gezondheid. Als ik mijn neus snuit, dan is het dus enkel stof....

Het verlengde weekend is voorbij, maar vandaag ben ik naar Maroua gekomen met Danillo omdat ik supervisie heb met Ruth, Gilles en Jo via MSN!
Het weekend was schitterend...

Vrijdag
Vrijdag was het fête de les jeunesses in Kameroen. Ik ben naar Moutourwa geweest. Ik kon kiezen tussen drie transportmogelijkheden:

• met het minibusje met de kleuters
• met de jeep (Jaja, er zijn hier veel meer jeeps dan op een gemiddelde KSA meeting)
• met de camion met de studenten van de 'Formation'

Ik heb gekozen voor het laatste!...
Je kan je het echt niet voorstellen: een camion met een laadbak van 8 vierkante meter, een boord van 40 cm, de Kameroense wegen, ... én... 60 jongeren... Ik vond het op sommige momenten echt gevaarlijk, maar daar dachten de jongeren anders over... Gelukkig was het maar 12 km (een klein half uurtje rijden)...
In het terug keren ben ik met het mini busje geweest waar ik halverwege heb mee geholpen met een band te vervangen... De Kameroense hoofdweg hier kan je vergelijken met een de weg van de abdij van Male naar Ryckevelde bos... Om de 5 km staat er een camion met een platte band, een technisch probleem of gewoon een gekantelde camion langs de baan...

In Moutourwa was er een heel programma. Elke school defilleerde voorbij de suprefet en de andere genodigden. Eigenlijk was het behoorlijk saai maar wel leuk om het eens mee te maken... Het Kameroense volkslied, een toespraak via cassette van Paul Biya, le président... Een muziekinstallatie met een ventilator op om af te koelen (het was 50°) en twee boxen van misschien 200Watt... En dit in openlucht voor ongeveer 4000 man! Echt zalig om te zien...
Eerst waren alle scholen aan de beurt en daarna de verschillende jongerenorganisaties: de karategroep, de studenten 'Formation', de danseressen (hun showtje was met de song van The Vengaboys - Boem Boem Boem Boem), de jongeren met AIDS,... Het marcheren, de discipline,... het is echt leuk om te zien...
Ook de intrede van de suprefet was de moeite... Bewaakt door 6 militairen, vergezeld door muziekspelers en beschermd voor de zon met een versleten parasol...
Het was dus broeiend heet en ik had me vergeten in te smeren met zonnecrème waardoor ik nu verbrand ben... :-)

Ik ben niet meer gebleven voor de voetbalwedstrijd... Normaal gezien was die om 15u30 gepland, maar rond 16u was hij nog steeds niet begonnen...

Des avonds was er een feestje in "sur voltage"... Het café aan de baan in Mouda... Ik ben daar naartoe gegaan met Christiaan (28 jaar, Kameroenees, studeert voor priester en is bezig met zijn 'stage'), Catherinne (22 jaar, Kameroenese, dierenarts, werkt in de fondation met de kinderen met een handicap en de dieren) en Jean Lucas (31 jaar, Italiaan, werkt voor PIME als missionaris)! Het was echt wel geestig... Het spijtige was dat ze 1000 CFA ingang vroegen, maar je kreeg wel een drankje gratis (er was trouwens enkel maar bier te verkrijgen (Castel, 33 en Guinness). Dit is behoorlijk veel geld voor vele jongeren hier waardoor sommigen de kans niet hebben om binnen te geraken... Rond 5u ben ik in mijn bed gekropen... Moe, maar tevreden... ;-) Ik heb veel gedacht aan de KSA fuif, en ben dan ook zeer tevreden dat alles zeer vlot is verlopen... Buiten de stroompanne... Misschien was het ook wel aangenamer dat er iets minder volk was... Mes felicitations!

De dag erop was er een groot feest voor Giovanni. De kleine van Giacamo (Italiaan) en Yvonne (Kameroenese). Het is de traditie dat 8 dagen na de geboorte er een feest is om de kleine een naam te geven. Dit gaat gepaard met veel eten, le 'BimBim' (het lokale bier dat ze thuis maken - echt wel niet te drinken), etc. etc.
Erna ben ik met Thierry (Ongeveer 35 jaar, Fransman) en Jean Lucas naar Maroua geweest. Daar aangekomen hebben we een internetcafé bezocht en zijn we naar het huis van Thierry geweest. In zijn huis worden weeskinderen opgevangen. 's Avonds zijn we naar het feestje geweest van Andreas, de Duitser met wie ik samen woon. Het was een feestje in het huis van zijn vriendin in Maroua. Er waren heel wat blanken en er was heel wat eten. Dit gaf me een slecht gevoel omdat ik voordien het huisje (hutje) van Catherinne had bezocht en gezien heb hoe de Afrikanen echt leven. Zelf heb ik het nu moeilijk met de luxe in mijn huisje waar ik in slaap ...

Ik heb de beelden van Sirkul gezien via de RTBF (via TV5 Afrique)... Ze hebben nog eens gewonnen... Sterk sterk...